توصیه ی من به شما جوانان این است که ضمن اینکه شهید شناسی و معرفت شناسی را انجام میدهید ، کاری کنید که شهداء نصب العین و جزئی از وجودتان شوند . همانگونه که در نزدیکی با بعضی از دوستان خود رفیق و ندار هستید ، از بین شهدا نیز یکی را انتخاب کنید و با او رفیق و به اصطلاح ندار شوید . معرفت شناسی نسبت به شهدا موجب می شود شهدا در وجود شما نصب العین و جزیی از وجودتان شوند. مجاورت با شهدا و درک فضائل آن ها یکی از بهترین و موثرترین شیوه های تاثیرپذیری از آن بزرگواران است. مجاورت با شهدا و درک فضائل آن ها یکی از بهترین و موثرترین شیوه های تاثیرپذیری از آن بزرگواران است. معمولا مراکز زیارتی زیادی داریم که بیشتر جنبه ی اعتقادی دارد و مردم از باب ادب و احترام نسبت به اهل بیت(ع) به زیارت آن مراکز می روند و این زیارت اثرات خوبی روی مردم می گذارد و بسیاری از بزرگان ما، جزء عاداتشان بوده که به زیارت قبور امامزادگان بروند و این امر در زندگی و رفتار انسان ها تاثیرگذار است. مانوس بودن با چنین مکان های مقدسی اثرات تربیتی و اخلاقی دارد و در افراد ایجاد انگیزه می کند. جبهه و دوران دفاع مقدس هم دو تاثیر عمده از بعد مجاورتی و القایی بر افراد داشت، همان گونه که هر کس دائم در مسجد باشد از محیط مسجد یک نوع تاثیر می گیرد و هر کس دائم در سینما باشد، از محیط سینما تاثیر می پذیرد. جبهه یک فضای مجازی نبود، بلکه یک فضای حقیقی واقعی قابل لمس و مشهود بود که برای کسانی که در آن فضا قرار می گرفتند، تاثیراتی داشت. کسانی که خود را به حلقه ی مغناطیسی جبهه وصل کرده بودند، خودشان مغناطیس شده بودند و بر اطراف خود تاثیر می گذاشتند.
القاء نیز بر قلب انسان بدون مجاورت تاثیر می گذارد که محضر شهدا علاوه بر تاثیرگذاری مجاورتی، جنبه ی القایی نیز دارد که از برجستگی های شهداست. شهدا هر کدام، ویژگی ها و برجستگی هایی داشتند که بر گرفته از ویژگی های ائمه ی معصوم سلام الله علیهم می باشد، این ویژگی ها را بشناسید و در خود نهادینه کنید. بعضی ها به دنبال آموختن ذکر و یا دعایی هستند که آن ها را بالا ببرد، این خوب است ولی در جبهه این گونه نبود و شهدا فقط با حبّ خدا به این مقام و مرتبت رسیدند. خدا در نهاد ما حبّ به غذا، مال، دنیا، شهوت، علم، مقام و دیگر چیزها قرار داده که انسان ناخودآگاه به دنبال این ها می رود، اما شهدا حبّ الهی را بر همه ی این ها ترجیح دادند. البته من این نکته و سفارش را از آیة الله بها الدینی هم شنیده بودم که فرمودند؛ حرامِ خدا را حرام، و حلالِ خدا را حلال بشمارید و در این مسیر دچار افراط و تفریط نشوید. شهدا چنین سیر و سلوکی داشتند و در عین حال که بازی و شوخی داشتند، تعبد دینی و عبودیت خود را هم حفظ می کردند.
