من فکر میکنم ویژگی های منحصر بفردی که شهید حاج عبدالله نوریان داشت ، بیشتر لطف الهی به ایشان بود به خاطر اخلاصی که داشت . به نظرم نمی شود بعضی از آن ها را به پای علم یا تجربه او گذاشت چون آن زمان ،شرایط و سن و سال ایشان با خیلی های دیگر یکسان بود . اما او درکارهایش اخلاصی داشت که در کمتر کسی دیده می شد . مثلاً هیچ وقت حرفی را نمی زد که خودش به آن عمل نکند . در انجام کارهایی که به ایشان سپرده می شد خیلی دقیق و دلسوزانه عمل میکرد .
شهید حاج عبدالله نوریان در ریزترین جزییات مانور دقت می کرد ؛ در انتخاب مین ، شعاع انفجار ، فاصله مین ها از مسیر عبور نیروهای آموزشی و حتی نوع اسلحه ای که در مانور استفاده می شد بسیار دقت داشت ؛ در تنظیم اسلحه دقت می کرد که آن خشونت شب عملیات را به نیروها القا کند تا رزمنده به طور جدی محیط جنگی و خطراتش را درک کند اما در عین حال حواسش بود برای هیچ کدام از رزمنده ها در زمان آموزش اتفاقی نیوفتد .
این نوع دقت را در مصرف اموال بیت المال هم داشت . مثلاً ما در زاغه انواع مین ها را داشتیم . از بعضی مین ها ، دو سه تا و ازبعضی دیگر تعداد زیادی وجود داشت . بدستور حاج عبدالله هیچ کس حق نداشت از آن مینی که تعداد کمتری موجود بود ، در آموزش ها استفاده و منفجرش کند . حاج عبدالله می گفت ” شما برو با این مین آموزش های لازم را بده ولی برای انفجار از یک مین دیگر استفاده کن ” ایشان دقتش فقط در جزئیات مسائل ، در یک بعد نظامی نبود . حتی به پنچری ماشین ، روغن، بنزین، سرعت ماشین و همه این ها هم دقت می کرد .
