فرماندهی که با غم نیروهایش غمگین و با شادیشان شاد میشد

خدا رحمت کند شهید حاج عبدالله نوریان را . یکی از خصلت های خوبی که داشت با همه بچه ها رفاقت می کرد . حاج عبدالله هم غم بچه ها را می خورد با غمشان غمگین و با شادیشان شاد می شد. با خود من این برخورد را داشت . وضع مالی خانواده مان را می پرسید یا از اوضاع و احوال جسمیم می پرسید که مجروحیت دارم یا ندارم. می گفت شنیدم برادرت شهید شده است . در مورد برادرم سوال می کرد و کلا همه اطلاعاتی می گرفت. بر فرض مثال با ماشین می خواست جایی برود من را صدا می زد و می گفت برادر معصومی بپر بالای ماشین . و خیلی خودمانی و با صمیمیت برخورد می کرد. یا اگر قرار و برنامه ای داشت با هم می رفتیم و با هم برمی گشتیم. با تک تک بچه ها دوست بود. ما اصلا فکر نمی کردیم که فرمانده مان است. خیلی با هم صمیمی بودیم. البته به دستوراتش عمل می کردیم. وقتی صبح گاه می رفتیم سخت ترین صبح گاه مربوط به حاج عبدالله بود.