نه میجوشید ، نه میگفت ، نه میخندید

شهید حمیدرضا علیپور ، یه شخصیت جدی ، اهل مراقبه واهل ذکر بود . نزدیک غروب که میشد یه گوشه ای توی محوطه ی گردان حضرت زینب می نشست .
همیشه این موقع ها در حال ذکر گفتن بود و خلوتی با خدا داشت. اشکی داشت، حالی داشت .
شهید علیپور نه با بچه ها میجوشید و نه می گفت ومی خندید. یه مدتی که گذشت ، ما با هم رفیق شدیم بعد دیدیم که رفتارش تغییر کرد و می گفت و می خندید.
بهش گفتم که برادر علی پور ! اوایل اصلا نه حرف میزدی، نه می جوشیدی ولی الان دیگه به قول امروزی ها یخت باز شده !؟
به عنوان یه چیز خیلی بدیهی می گفت : خوب آره دیگه ! اولش که آدم نمیتونه باید انس بگیره !
شهید علیپور جزو بچه هایی بود که بالاخره من باهاش یه نشست و برخواست و گفت وگو داشتم واز امواج معنوی ایشون بهره مند میشدم . ادم اهل ذکر و توجهی بود.