نامه امام به كوفيان پس از نزول در سرزمين كربلا
بسم اللَّه الرحمن الرحيم از حسين بن على بسوى سليمان بن صرد، مسيب بن نجبه، رفاعة بن شداد عبد اللَّه بن وائل و گروهى از مؤمنين. اما بعد؛ شما ميدانيد كه پيامبر اسلام صلّى اللَّه عليه و آله در زمان زندگى خود فرمود:
كسى كه سلطان ستمكيشى را كه حرام خدا را حلال بداند، عهد و پيمان خدا را بشكند، مخالف سنت رسول اللَّه باشد، در ميان مردم با گناه و عدوان رفتار نمايد، سپس قول و رفتار خود را تغيير ندهد خدا حق دارد كه وى را هم در جايگاهى نظير جايگاه او داخل كند. شما ميدانيد اين گروه اطاعت شيطان را لازم ميدانند و از طاعت خداى رحمان روگردان شدهاند، فتنه و فساد را ظاهر حدود و احكام خدا را تعطيل نمودهاند، حق فقراء را مىبلعند، حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام كردهاند من از اين جهت بمقام خلافت احق و اولى ميباشم كه به پيغمبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله نزديكترم.
نامه هاى شما بمن رسيد، فرستادگان شما بيعتهاى شما را بمن رساندند كه مرا تسليم دشمن نكنيد و رها ننمائيد. اگر شما به بيعت خود وفا كنيد بهره و هدايت خود را يافته ايد. جان من با جان شما اهل و فرزندان من با اهل و فرزندان شما خواهد بود. شما بمن تأسى نمائيد اگر شما اين مطالب را گوش نكنيد، عهد و پيمان خود را بشكنيد، بيعت خود را خلع نمائيد بجان خودم كه اين اعمال از شما استبعادى ندارد، زيرا شما اين گونه بي وفایی ها را با پدر و برادر و پسر عمويم مسلم كرديد. كسى كه بشما مغرور شود فريب خواهد خورد. شما راجع به حظ و بهره خود خطا كرديد، و نصيب خويشتن را ضايع نموديد. كسى كه پيمانشكنى كند بر عليه خود نموده. بزودى خدا مرا از شما بينياز خواهد كرد. و السّلام.
