امروز در نقل خاطرات و روایت ها به دویدن در میدان مین خیلی تأکید می کنند و همچنین خاطراتی با موضوع خوابیدن و غلط زدن رزمنده ها در میدان مین . بنده ادعائی ندارم اما به عوان کسی که حداقل نزدیک 5 الی 6 سال در مجموعه گردان تخریب لشکر حضرت سید الشهدا ، رزمندگی و سربازی کردم ، لازم میدانم این موضوع را کمی بیشتر بررسی کنیم . یک وقت ممکن است راوی ما یک یگان پشتیبانی باشد که عملیات زیادی نرفته است ، شاید نتوان روی ادعای ایشان حساب کرد . اما لشگر سید الشهداء علیه السلام به فرماندهی حاج آقا علی فضلی که به قول معروف پدر جنگ را درآورده است و در همه عملیات ها ماموریت داشته میتواند یک شاخص باشد . ما بچه ها ی تخریب ، در مواقع زیادی ماموریت داشتیم رفتیم و صحنه های زیادی از جنگ را دیدیم و تجربه کردیم .
من به شخصه اعتقادم این است که به طور مطلق ، دویدن در میدان مین را رد می کنم . حتی یک مورد ، حتی در زمان اوایل جنگ که همه بی تجربه بودند هم همچین اتفاقی رخ نداده است . میدان مین تعریف دارد . یک وقت هست یک نوار مین داریم . از یک مین تا مین بعدی 50 متر فاصله هست و میدان مین یک اول دارد یک آخر دارد نوارهایش مشخص است . فاصله بین نوارها مشخص است . مشخص هست که مین ضد نفرات کجاست ! مین ضد نفر کجاست ! ضد خودرو و ضد تانکش کجاست ؟ مین هشداردهنده کجاست ؟ سیم خاردار اول ، میدان مینش کجاست ؟ میدان مین نقشه و قاعده دارد .
از وقتی مجموعه تخریب در جنگ به یگان ها مامور شد و تقریباً شکل خود را پیدا کرد ، بحث شناسائی ها شروع شد و چون این مسیری که می خواستیم برویم برای عملیات ، باید شناسایی میشد ، تخریبچی ها و بچه های اطلاعات موقعیت دقیق مین ها و میدان را از قبل شناسایی میکردند و میشناختند . اگر میدان مینی بود ، بچه های تخریب میرفتند و می دیدند . بنا بر اقتضای کار ، یا به ظاهر خنثی می کردند یا نه . حد و حدود ش را شناسایی میکردند و دقیقا کروکی میکشیدند که مین ها کجاست ؟ مین اول چیست ؟ دوم چیست ؟ سوم چیسیت ؟ طرحش را می کشیدند که کمین های عراق اینجاست . بهترین معبر بین دو تا کمین است یا این معبر را که انتخاب می کنیم .
مخصوصاً شهید سید محمد زینال حسینی خیلی روی این چیزها دقت داشت . دقیقا از قبل تعیین میکرد که معبری که برای ورود بچه ها می خواهند انتخاب کنند ، باید کجا باشد . دقت میکرد که مقابل سنگر کمین نباشد . یا کمین روی آن دید نداشته باشد . یا دشمن به محض منور زدن مسیر را نبیند . لو نرود و بچه ها را قَلع و قَمع نکنند . تا این اندازه توجه داشتند .
بنا بر این ، طبق اصول عقلی و تجربی و تخصصی ، موضوع خاطرات دویدن در میدان مین برای خنثی کردن مین ها و برخورد کردن ناگهانی با میدان مین و همچنین خوابیدن و غلت زدن در میدان مین منتفی است و از نگاه بچه های رزمنده غیر قابل باور است .
