بعد از رحلت پیامبر گرامی اسلام، امّت اسلامی که گویا ولایت الله بر خود را تمام شده میپنداشتند و بدنبال تبدیل حکومت الهی رسول الله به یک حکومت عادی مثل همه ی حکومت های طاغوتی جهان بودند، راه را برای نفوذ دشمنان اسلام به جریان حاکمیت هموار کردند .
همین هموار شدن راه نفوذ باعث شد، عده ای خود را امیرالمومنین خواندند و با تکیه بر جماعتی چماق بدست (قبیله اسلم) به خلافت رسیدند .
عامل اصلی پیدایش این گرفتاری را شاید بتوان در تفرقه ی ایجاد شده میان مسلمانان جست و جو کرد.
روایات متعددی هم از امیرالمومنین امام علی علیه السلام در این‌باره وارد شده، ازجمله اینکه فرمودند: «به‌خدا اگر سیصد و سیزده تن با من همراه بودند، هرآینه شما را با شمشمیر می‌زدم تا به حقّ و راستی برگردید.» و کمی بعد فرمود: «اگر تنها سی تن داشتم که خیر خدا و رسولش را می‌خواستند، ابوبکر را از منصبی که غصب کرده است، پایین می‌کشیدم!
این در حالیست که باور به تربیت نشدنِ سی نفر مومن حقیقی در طول نبوت پیامبر گرامی اسلام بسیار دور از ذهن و بعید به نظر میرسد و حقیر(نویسنده) بر این باورم که دست کم، این تعداد مومن در مدینه النبی حضور نداشتند. بگذریم …
ماجرای پردردِ تفرقه ی میان اهل ایمان، فقط محدود به ماجرای غصب خلافت نشد. بلکه علیرغم وجود مومنین حقیقی در اقصی نقاط جهان اسلام، تفرقه ی مومنین ، بارها مهم ترین عامل شکست اسلام از جبهه ی نفاق و کفر بود.
دشمنان اسلام هم همواره از طریق حربه های تکراری خود، مثل تفرقه میان اقوام و قبایل ، ترساندن مومنین از هزینه های گزاف اتحاد و شبهه پراکنی های خبیثانه ، سعی کرده اند از اتحاد بین مومنین خودداری نمایند .
در روایتی که از امام حسن عسگری علیه السلام نقل شده، امام علیه السلام پنج ویژگی را برای مومنین میشمارند که حداقل سه مورد از آنها را میتوان درواقع تشویق مومنین به شبیه سازی ظاهر خود به یکدیگر و یک ویژگی را گامی برای ایجاد اتحاد و یک ویژگی را توجه به معنویت دانست.
امام حسن عسكری عليه السلام فرمود: مؤمن پنج نشانه دارد:
اقامه 50 ركعت نماز، خواندن زيارت اربعين، انگشتر عقیق در دست راست كردن، پيشانی بر مهر نهادن(در نماز) و «بسم الله الرحمن الرحيم» را بلند گفتن. (وسائل الشیعه جلد10، صفحه 373)
زیارت اربعین، که حرکتی اجتماعی است و امام حسن عسگری علیه السلام، آن را علامت مومن میشمارند و مومنین را به آن تشویق میکنند، گامی برای ایجاد اتحاد و یکپارچگی جامعه ی مومنین است یا بعبارتی عملیاتی طراحی شده توسط ائمه ی هدی برای پاسخ به بزرگترین ضعفیست که در طول تاریخ جبهه ی ایمان را به خاک و خون کشانده.
البته این عملیات از چشم دشمن پنهان نبود. دشمنان اسلام از صدر اسلام متوجه این عملیات شده بودند. واکنش هایی مثل تخریب بارگاه امام حسین علیه السلام در کربلا و ممنوع کردن زیارت و حتی تعیین هزینه هایی مثل قطع کردن دست برای تشرف به زیارت آن امام همام، از جمله ی این تلاش ها برای جلوگیری از ایجاد اتحاد میان شیعیان اهل بیت رسول الله بوده است.
در نگاه اول، طراحی عملیات متحدسازی شیعیان (زیارت اربعین) تنها با اهداف معنوی به نظر میرسد. شاید دشمنان اسلام هم اثر این نوع اتحاد را تنها در همین هدف میدیدند که منطقی هم به نظر می آید. چراکه برای تبدیل شدنِ این حرکت نمادین به یک جریان عملیاتی وسیع و بین المللی و همچنین برای ایجاد یک ظرفیت دارای استعداد برای ایفای نقش تهاجمی علیه دشمنان اسلام، موانع بسیار زیادی وجود داشت.
اولا اختلافات بین ملت شیعه ی عراقی و ایرانی ، اگرچه تا حدّ زیادی دستپخت دشمنان اسلام بود و اصالت نداشت، اما این اختلافات گسترده و غیرقابل چشمپوشی بود.
دوم؛ ظرفیت های کشور جنگ زده ی عراق و شهرهای نجف و کربلا بسیار محدود بوده و به لحاظ زیرساخت های موردنیاز، اساسا قابلیت میزبانی از یک حرکت عظیم جهانی را نداشته.
سوم؛ بودجه ای که پاسخگوی نیازهای ضروری یک اجتماع در عراق باشد، غیرقابل تامین است.
چهارم؛ تامین امنیت یک حرکت عظیم جهانی ، آن هم در کشوری که تا همین چندسال پیش ، تا حدود زیادی در اشغال داعش بوده است، ممکن نیست.
پنجم؛ دولتی که عملا تحت نفوذ امریکایی هاست، اجازه ی برپایی این حرکت عظیم را نخواهد داد.
مجموع این موانع باعث میشد حتی تصور تبدیل شدن این حرکت نمادین به یک حرکت اجتماعی عظیم به ذهن کسی خطور نکند اما به برکت امام حسین علیه السلام و به فضل الهی ، نقش هایی بدرستی ایفا شد که معادله را بر هم زد.
مردم با نجابت و مومن عراقی علیرغم همه ی مشکلاتی که دامنگیر زندگی های شخصی و کشورشان بود ، صادقانه پای کار آمدند و کاری کردند کارستان. یعنی برای میزبانی از زوار امام حسین علیه السلام، طوری خود را وقف این راه و دارایی شان را نذر این این راه کردند که دل هر انسان سخت دلی را نرم میکرد.
شاید جز در افسانه ها ردّی از یک حرکت مشابه ، حتی توسط یک فرد هم پیدا نکنیم، تا چه رسد به مشاهده ی این سطح از بزرگواری، آن هم از یک جماعت چندصد هزار نفری. جماعتی که بعضا درآمد و پس انداز خود را از یک سال گذشته جمع میکنند و در یک دهه بدون هیچ منتی خرج زوار امام علیه السلام میکنند.
این اخلاص و ایثاری که برادران عراقی ما از خود به نمایش گذاشتند، پس از قرن ها تفرقه ی شیعه، خمیر مایه ی به ثمر نشستن همان عملیاتی است که ائمه ی هدی ضمن تشویق شیعیان به زیارت اباعبدالله علیه السلام و زیارت اربعین طراحی نموده اند.
همه ی موانعی که ذکر شد، احتمالا دشمنان اسلام را تا همین چند سال قبل به این جمع بندی رسانده بود که چنین اجتماع عظیمی هیچگاه شکل نخواهد گرفت. در نتیجه توجه دشمنان به این جبهه ی فرهنگی جلب نشده یا دست کم برنامه ای جدّی برای مقابله با آن نداشتند. اما با شور گرفتن این حرکت عظیم، موج گسترده ای از انواع عملیات های فرهنگی از جانب دشمنان خدا و اسلام و اهل بیت را شاهدیم.
دشمن در این عملیات فرهنگی، پنج هدف مهم را دنبال میکند ؛
۱. بدبین کردن ایرانی ها نسبت به برادران عراقی شان
۲. بدبین کردن عراقی ها نسبت به برادران ایرانی شان
۳. تبدیل حرکت عظیم اعتقادی اربعین به یک فعالیت ابتکاری ، حکومتی و بی اساس در اذهان عموم
۴. به انحراف کشیدن این حرکت عظیم با راه انداختن جریان های شیعی انحرافی
۵. تلاش برای جدا کردنِ مسیر راهپیمایی اربعین از اهداف سیاسی اسلام
بدون تردید شناخت نقشه ی دشمن برای مقابله و مواجهه با این حرکت عظیم، بر هریک از شیعیان و حسینیان لازم است اما مهم تر از شناخت نقشه دشمن، ترسیم آینده ی این حرکت عظیم و تلاش برای ایفای نقش در جهت رسیدن این حرکت عظیم به ظهور مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف است.
درباره ی آینده ی این حرکت عظیم، حرف بسیار است و درک هریک از ما احتمالا بسیار ناقص تر از حد اعلای این حرکت عظیم است. با این وجود چند پیشنهاد که به نظر این حقیر (نویسنده) میرسد را مطرح میکنیم.
۱. ایجاد گروه های مشترک ایرانی و عراقی با هدف فعالیت های مشترک فرهنگی
۲. تبیین مسائل سیاسی جهان اسلام برای مخاطبان میلیونی شرکت کننده در راهپیمایی
۳. انتخاب شعار برای هر سال
امید؛ آنکه ما هم لیاقت و توفیق پیدا کنیم برای برداشتن هرچند قدمی کوچک در این راه بزرگ
