در عملیات بدر، به نظر می‌رسد که دو واحد اطلاعات عملیات و تخریب از لشکر سیدالشهدا (علیه‌السلام) وارد عمل شدند. در این عملیات، گردان‌های رزمی تیپ سیدالشهدا مأموریتی دریافت نکردند و در منطقه حضور نیافتند. مأموریت گردان تخریب بر اساس دستوری که از سوی لشکر صادر شده بود، انفجار یک دژ (سیل‌بند) بود. این انفجار به‌منظور انتقال آب جمع‌شده پشت دژ به منطقه‌ای دیگر انجام می‌شد. این اقدام اهداف متعددی داشت، از جمله ایجاد مانع برای عبور نیروهای زرهی دشمن.
پیش از عملیات بدر، نیروها در کارخانه‌ای به نام سپنتا (واقع در جاده اهواز-خرمشهر) مستقر شدند. در این کارخانه، تیم تخریب برای طراحی و ساخت ابزاری ابتکاری تلاش کردند. در نهایت، موفق به تولید موشکی شدند که طراحی آن حاصل خلاقیت نیروها بود. این موشک به‌گونه‌ای ساخته شد که خرج پرتاب کاتیوشا را در لوله‌های پولیکا با قطر کمتر تعبیه می‌کردند. مواد اصلی نیز داخل بدنه آن قرار داده می‌شد. این ابزار به پدهای شناور متصل می‌شد و با استفاده از خودروهای تویوتا و قایق‌های لاور به محل انفجار منتقل می‌گردید.
عملکرد این دستگاه ابتکاری مکانیکی بود. با استفاده از ماسوره‌های تأخیری حدود دو و نیم دقیقه، فیتیله انفجاری روشن می‌شد و موجب ایجاد انفجاری قوی می‌گردید. این ابزار که توسط نیروهای تخریب و مهندسان کارخانه سپنتا طراحی و ساخته شده بود، بسیار مفید واقع شد. به‌واسطه این انفجار و استفاده از موادی مانند خرج گلد و نیترات آمونیوم، آب از یک نقطه به نقطه دیگر منتقل شد. این اقدام مسیر حرکت تانک‌های دشمن را مسدود کرد و منطقه را به‌اصطلاح کانالیزه نمود، به‌طوری‌که تانک‌ها دیگر قادر به عبور از آن منطقه نبودند.
به‌طور کلی، در عملیات بدر نقش گردان تخریب بسیار ویژه بود. طراحی و اجرای ابزارهای ابتکاری توسط نیروهای این گردان، تأثیر بسزایی داشت.
