شهید حاج عبدالله نوریان و شهید سید محمد زینال حسینی و سمنانی و سید ناصر در عملیات خیبر شیمیایی شده بودند . اولین باری بود که از شیمیایی استفاده می شد و افراد خیلی وحشت داشتند زیرا نمی دانستند آلودگی اش چطور است . اطلاعاتی در موردش نداشتند که واگیر دارد یا ندارد . منطقه ای بود به نان جفیر که آنجا اورژانس صحرایی خیلی بزرگی زده بودند ، برای افرادی که مجروح می شدند . یک حمام صحرایی هم زده بودند برای افرادی که شیمیایی می شدند .
حمام به این صورت بود که هر کس زیر دوش میرفت لباس هایش را در می آوردند و در کروه می سوزاندند ، از آنطرف که از کانکس بیرون می آمدند لباس بیمارستان تنشان بود ، سوار ماشین بیمارستان می کردند و به بیمارستان منتقل میکردند . حالا گاهی اتوبوس بود و گاهی آمبولانس بود .
این چند نفر به حدی مصدومیتشان شدید بود که اسهال خونی گرفته بودند. هر چه که ما می گفتیم به دکتر برویم زیر بار نمی رفتند . به بهانه ی اینکه حمام این کار را انجام می دهد آنها را به آنجا کشاندیم و وسایل مهم شان را برداشتند . از آن طرف که آمدند لباس نداشتند ، هر چه که حاج عبدالله صدا زد و گفت به من لباس بده ؛ گفتم اصلا از این خبرها نیست باید بروی به بیمارستان . به این بهانه به اجبار دو هفته بردنشان به نقاهت گاه تختی در اهواز و برای درمان نگه شان داشتند .
در این مقطع که حاج عبدالله در نقاهت گاه بود . در گردان هم اگر خبری بود من به ایشان اطلاع می دادم و اگر دستوری می داد به بچه ها پیغام می دادم .
