یکی از شهدای مخلص گردان ما که همیشه سعی داشت ، محفیانه به بقیه خدمتی کرده باشد ؛ شهید علی اکبر طحانی بود . شهید طحانی آن زمان خبرنگار روزنامه جمهوری بوده و با آن ها ارتباط کاری داشت . با وجودی که سن و سالش از بیشتر بچه های گردان بالاتر بود اما بسیار مودب ، مهربان و متواضعانه باهمه برخورد می کرد و در برنامه های فرهنگی و نمایش هایی که اجرا می کردیم ، خیلی همراه بود .
به یاد دارم شهید اربابیان ، مانوری تدارک دیده بود که بعدها به شوخی ، اسم این مانور را یسر بعد از عسر گذاشتند.
در این مانور ، پیش بینی شده بود که بچه ها ، یک روزه از موقعیت شهید کهن به سمت روبه روی پادگان دوکوهه رفته و بعد از آن جا مسیری را پیاده به سمت دز طی کنند . اما اشکالاتی پیش آمد. بعضی از بچه ها گم شدند و اتفاقات عجیبی در آن مانور رخ داد . آن وقت از سال هوا گرم بود ما وقتی مقداری پیش رفتیم ، دیدیم از آن مسیری که پیش بینی و تدارک دیده شده ؛ نمی شود به سمت دز رفت و بعد از تلاش هایی برای عبور در نهایت، برگشتیم . در بازگشت به خاطر گرمای هوا تشنگی به بچه ها غلبه کرده و شرایط سختی رقم زده بود.به این ترتیب یک مانور تبدیل به یک موقعیت جدی شد .
بعضی بچه ها از شدت تشنگی ، از پا افتاده و جامانده بودند که بعد از رسیدن عده ای به مقر، با ماشین دنبال آن ها رفتیم .
بعضی دیگر از بچه ها در مسیر، گودالی را پیدا کرده بودند که مقداری آب در آن جمع شده بود . آب گل آلود بود و داخلش ماهی های ریز و موجوداتی هم دیده میشد ولی به جهت شدت تشنگی ای که ایجاد شده بود از آن آب خوردند . حتی بعضی از بچه ها با پوتین هایشان برای بقیه که ناتوان شده بودند ؛ آب می آوردند . خلاصه آن همه سختی و شدت ، الحمدالله به خیر گذشت و بدل به یک مانور واقعی شد که شرایط سخت عملیات را برای آماده کردن بچه ها ، تداعی میکرد .
در آنجا شهید طحانی که پرانرژی تر و قوی تر بود ؛ جلو می رفت که هم مسیر را پیدا کند و هم آب پیدا کند . یک دفعه تعدادی از بچه ها به من اطلاع دادند که شهید طحانی در گودالی گیرافتاده و نمیتواند از آنجا خارج شود. من به فکر افتادم و گفتم بچه ها نگران نباشید . ما رفتیم به کمک شهید طحانی و با استفاده از عمامه ، که حدود هفت متر پارچه هست ، ایشان را از آن فضا ، بیرون آوردیم .
