این پست، جناحی نیست؛ فقط نگاهی به مراحل مختلف نقشه‌ی دشمن برای خلع سلاح کردن ایران اسلامی دارد.
پس از پیروزی انقلاب، برخی سیاستمداران با انگیزه هایی نامعلوم، در پی فروش جنگنده‌هایی بودند که پیش از انقلاب با پول مردم خریداری شده بود. با بهانه‌تراشی‌های مختلف سعی میکردند جمهوری اسلامی را نسبت به معامله ای متقاعد کنند که طی آن، تجهیزاتی که در صورت رویارویی نظامی دشمنان ممکن بود مزاحم دشمن شود را به دشمن واگذار کنند یا پس بدهند.
دعوای سیاسی نسبتاً مفصلی هم در این زمینه درگرفت، اما خوشبختانه این اقدام خائنانه به نتیجه نرسید.
مدت کوتاهی بعد از این تلاش ها، ایران اسلامی مورد تجاوز ابرقدرت ها قرار گرفت. اگرچه سندی برای اثبات خیانت برخی سیاستمداران خوش‌بین به استکبار یا هدایت مستقیم مواضع ایشان توسط دشمن وجود ندارد، اما بدون تردید سیاستمدارانی که قصد داشتند ایران اسلامی را خلع سلاح کنند، همان خطی را دنبال کرده بودند که دشمنان ایران اسلامی به اجرا شدن آن دل بسته بودند.
تجربه ثابت کرده است دشمنان ایران اسلامی که با انگیزه های گوناگون از جمله طمع به ثروت های ایران، از هیچگونه خباثتی برای به زانو در آوردن ایران دریغ نمیکنند مایلند قبل از توسل به قدرت نظامی و جنگ مستقیم ، به منظور نیل به مقاصد پلیدانه شان، انواع ترفند ها را بکار گیرند تا شاید با تحمل کمترین هزینه پیروز شوند.
یکی از این ترفند ها عبارت است از طراحی و اجرای فرایندی که منجر میشود به اجرای طرحی خائنانه توسط خود مردم. تفاوت بین اثر دو جمله که از دو زبان خارج میشود بر روان جامعه بسیار است. بعنوان مثال اگر یک جمله ی سلاحت را زمین بگذار از زبان دشمنان ثابت شده ی یک ملت عنوان شود، نتیجه ای جز پاسخ کوبنده یک ملت متحد و یکپارچه ندارد. چرا که هر انسان عاقلی از خود مبپرسد خلع سلاح ما چه سود و آورده ای برای دشمن دارد بجز این که میتواند جنایاتش رو بدون هزینه مرتکب شود؟
اما اگر همین جمله از زبان یک دوست بیان شود چه؟ وقتی درخواست خلع سلاح توسط یک هموطن معتمد بیان میشود در جامعه شکاف ایجاد میکند و موجی به راه می اندازد که برخی گمان میکنند دیگر به سلاح نیازی نیست و دشمن دیگر قصد ندارد از سلاحش علیه ما استفاده کند. سیاستمداران ما نیز گاهی بدون در نظر گرفتن خوی وحشیگرانه دشمن، خطی را در داخل مرزهای ایران دنبال کرده اند که تنها منفعتش به دشمنان ایران میرسد.
اگرچه هیچ کس حق ندارد اظهار نظر یک سیاستمدار را دلیل بر خیانت او عنوان کند و به دوقطبی سازی جامعه دامن بزند اما در این شرایط باید از سیاستمداران خواست که به خوی وحشیانه ی دشمن اعتماد نکنند.
تکرار صدا و درخواست های دشمن ، نوعی سربازی برای دشمن است اما اصطلاحا نباید در زمین دشمن بازی کرد. همانگونه که تکرار صدا و درخواست دشمن خیانت به ایران اسلامی است، دو قطبی سازی نیز دقیقا همانچیزی است که دشمن میطلبد.
دشمن، سربازان پنهان دیگری هم در خاک ایران دارد؛ هر فرد یا جریانی که تلاش میکند جامعه را دوقطبی کند و فهرستی از “خائنان” تهیه کند و علاقه مندان به یک جریان سیاسی قانونی را خائن معرفی کند، دقیقاً در مسیر اهداف دشمن حرکت میکند.
حقیقت این است که دوقطبی‌سازی جامعه، بدون تردید، سربازی برای دشمن است؛ اما در عین حال نباید باعث شود تجربه‌هایی که با بهای گزافی به دست آمده، مانند تلاش برخی جریان‌های فکری برای تضعیف توان ایران اسلامی، به فراموشی سپرده شود.
