یکی از ویژگی‌های حاج عبدالله، دقت و توجه خاصی بود که به وظایف خود داشت. او با جدیت به حکم و مأموریتی که بر عهده‌اش گذاشته شده بود عمل می‌کرد و حتی هنگام تردد مسلحانه خود و اعضای گردان در منطقه، همه جزئیات را رعایت می‌کرد.
برای مثال، او برگه‌های حکم مأموریت را با چسب به گونه‌ای می‌پوشاند که هیچ‌گونه آسیبی نبینند، نه از آب و نه از پوسیدگی. دو طرف برگه‌ها را کاملاً با چسب می‌پوشاند تا از هرگونه خرابی محافظت شوند.
در این میان، یکی از نیروهای جوان و کم‌سن‌وسال با لحنی شوخی‌آمیز گفت: «حاج عبدالله، این کار اسراف است.» حاج عبدالله پاسخ داد: «کجای این کار اسراف است؟» آن جوان گفت: «این همه چسب زدید، این‌ها مال بیت‌المال است.»
حاج عبدالله با خونسردی و دقت پاسخ داد: «این دست مال کی است؟ بیت‌المال. این‌ها، این برگه‌ها و چسب‌ها، مال کی هستند؟ مال بیت‌المال. مگر ما غیر از بیت‌المال چیز دیگری داریم که اینجا استفاده کنیم؟ همه چیز مال بیت‌المال است و وظیفه ما حفاظت از آن است.»
این پاسخ قاطعانه و در عین حال آموزنده، نشان‌دهنده دقت و مسئولیت‌پذیری حاج عبدالله در استفاده از اموال عمومی بود و تأثیر عمیقی بر همه گذاشت.
