روحیه ی بچه های گردان تخریب به روایت حاج حسن نسیمی

ما در صحنه ی کارزار بودیم اما ادعایی نداریم بلکه باید دیگران بیایند و ما را قضاوت کنند . نکته ای که درباره ی بچه های گردان ما حائز اهمیت است این است که به نظر من آن بچه هایی که شیطنت هایی داشتند و اصطلاحا شلوغ تر بودند ، در زمان کار و در شرایط سخت جنگ ، بیشتر از دیگران کار می کردند و جسارت به خرج می دادند . این شرایط و این وقایع آن روزها حاکم بود .
ما در آن مقطع عزیزی داشتیم که یادم هست طلبه ای بودند و روحیه ی طلبگی داشتند . ایشان وارد گردان تخریب شدند و یک شب در گردان تخریب و میان بچه های گردان ماندند . در همان یک شب یا دوشب ، بچه های گردان به قدری سر به سر ایشان گذاشتند که فردای آن روز رفت و به شهید حاج عبدالله نوریان گفت : من می خواهم از گردان تخریب بروم . شهید حاج عبدالله علت را جویا شده بودند و ایشان گفته بود : این بچه ها خیلی اذیت و آزار دارند و خیلی شرارت دارند .
به واقع هم بچه ها شرّ و شیطون بودند ولی همین بچه هایی که ظاهرا از این جنس بودند ، در زمان کار و در صحنه ی کارزار و در زمان مسائل خیلی جدی ، با عزمی راسخ در معرکه حضور می یافتند . در سخت ترین شرایط هم حرفی برای گفتن داشتند . ما در مقابل ، برعکس این را هم دیده بودیم که بچه هایی آمدند در گردان و با اولین خمپاره ، اصطلاحا جادکمه هایشان هم روی زمین بود و ما می دیدیم که از آنها خیلی هم کاری بر نمی آید .