به گزارش خالدین، حجه الاسلام و المسلمین حاج مجید بختیاری از رزمندگان گردان تخریب لشگر ده سیدالشهدا علیه‌السلام در دوران هشت سال دفاع مقدس بودند و امروز پس از گذشت بیش از سی سال از پذیرش قطع‌نامه، دعوت پژوهشگران گروه خالدین را پذیرفته و در مقابل دوربین، برای بیان بخشی از خاطرات خود حاضرشده‌اند. آنچه مطالعه میکنید، بیان ایشان در رابطه با نحوه آشنایی با گردان تخریب لشگر ده سیدالشهدا علیه‌السلام و فرمانده هان گردان تخریب لشگر ده سیدالشهدا علیه‌السلام است:
من مجید بختیاری هستم . بچه ی تهران هستم و خودم را تخریبچی می دانم چون از اول که وارد جنگ شدم ، به گردان تخریب رفتم.
داستان ورود من به گردان تخریب هم اینطور شد که مرحله ی اول که اعزام شدم، با بچه های بسیج محل، یعنی بچه های پایگاه شهید بهشتی به غرب اعزام شدیم. منتها این اعزام خیلی به دل ما نچسبید. سری اول که سه ماه شد و رفتیم. رزمی بودیم و به قصر شیرین و کوه های آق داغ رفتیم. البته کارمان خیلی بد نبود . مراقب حملات ضد انقلاب بودیم که با هلیکوپتر می آمدند. ما یک دوشکا داشتیم و مراقب بودیم اما در کل خیلی برای من دلنشین نبود و دوست داشتم بیشتر فعالیت داشته باشم. آن سه ماه یا سه ماه و نیم گذشت.
مرحله ی بعد که اعزام شدم محل اعزام من جبهه ی جنوب بود. مجید مطیعیان هم در آن اعزام با من بود. ما بچه ی نارمک بودیم، مجید هم بچه ی نارمک بود. زمان اعزام به شکلی شده بود که مرحله ی اول، زمان اعزام با هم در یک جا بودیم. فکر می کنم یا بین اهواز و اندیشمک، یا در دوکوهه ، در یک محلی جمع بودیم. شهید سید محمد زینال حسینی یا یکی از بچه های تخریب آمده بودند که از بین نیروهای اعزامی، تخریب چی ببرند. یعنی از بین بچه ها برای گردان تخریب انتخاب کنند. نشسته بودیم و تعدادمان هم کم نبود و حدود هزاریا دوهزار نفر بودیم. ما تازه به آن جا وارد شده بودیم. آقایان شروع به صحبت کردن کردند و ما هم ذهنیتی از تخریب نداشتیم. گفتند تخریب این خصوصیات را دارد . هم از خوبی هایش گفتند و هم از قسمت هایی که خطرناک هست. البته که همه اش هم خوبی است. مثلا گفتند از نظر معنوی، بچه های تخریب اهل سیگار و شوخی زیاد نیستند، اهل نماز شب و ذکر و مناجات هستند. درباره ی حساسیت تخریب و حساسیت مسئولیت فردی که می خواهد وارد گردان تخریب بشود، صحبت کردند . میگفتند یک مراقبت ها و یک آموزش های تخصصی می خواهد ولی کار بسیار خوبی است و برای جنگ نیاز داریم به بچه های تخریب که این کارهای مهم را انجام دهند. مثلا معبر بزنند. گفتند بچه های تخریب درصف اول جهاد هستند و با بچه های اطلاعات عملیات وارد می شوند. هم قبل از عملیات برای شناسایی میرفتند ، هم زمان عملیات بچه های تخریب جلودار هستند. خب البته هر دو بخشش سخت بود. هم معنویاتش برای همه سخت بود. چون می گفتند بچه های تخریب معنویات خاصی دارند، اهل نماز شب هستند، اهل ذکرند، اهل شوخی زیاد نیستند و سیگار نمی کشند.
ما جوان بودیم و سیگاری نبودیم، اما برای کسان دیگر که سیگاری بودند مسئله مهمی بود. از طرف دیگر، یک سری حساسیت های خطرات مهم بودن کار تخریب را تعریف کردند، من پیش خودم داشتم فکر می کردم که از این جمعیت حدود هزار- دوهزار نفر که نشسته اند حداقل صد نفر تا دویست نفر احتمالا دست بلند کنند . بعد از این که صحبت های ایشان تمام شد. گفت برادرهایی که مایل هستند به ما بپیوندند دستانشان را بالا بگیرند. فکر می کردم خیلی ها دست بلند می کنند. چند ثانیه ای گذشت ما دستمان را بلند کردیم. مجید مطیعیان هم دستش را بلند کرد. در بین کلّ آدم هایی که آن جا بودند، فقط ما دو نفر بودیم که دستمان را بلند کردیم.
یک بار حاج آقا مجید مطیعیان جایی بودند، من داشتم تعریف می کردم که تایید کردند و گفتند درست می گویید. ما دو نفر به گردان تخریب رفتیم. البته در بدو ورود هم با حاج عبدالله نوریان و بعد هم با آقا سید محمد و بعد از آن با آقای حاج ابراهیم قاسمی که در تدارکات بودند و آقای محمد غلامعلی آشنا شدیم. این داستان اولین آشنایی ما با این دوستان بود.
آنچه خواندید بخشی از مصاحبه ی حجه الاسلام و المسلمین حاج مجید بختیاری ، راوی و رزمنده گردان تخریب در گفت و گو با خالدین بود . برای مطالعه ی دیگر خاطرات حجه الاسلام و المسلمین حاج مجید بختیاری وارد لینک زیر شوید :
خاطرات راوی و رزمنده دفاع مقدس حجه الاسلام و المسلمین حاج مجید بختیاری
