در قضیه سوریه، وقتی شهید علیرضا توسلی در حال برنامه ریزی برای اعزام بودند، برای من سوالی پیش آمده بود. سوالم این بود که: ما در عالم مهاجرت چرا باید به سوریه برویم؟ کشوری که کشور سوم است! کیلومترها دورتر و هیچ آشنایی با آن جا هم نداریم. چرا باید برویم و دفاع کنیم؟ مگر خود سوری ها نیستند؟
ایشان نگاه عاقل اندر سفیه به من انداختند و گفتند مگر اسلام مرز دارد که من افغانی بگویم به من چه ربطی دارد که در سوریه چه اتفاقی می افتد؟!
هر جایی که نیاز باشد، کسی مثل من به عنوان یک رزمنده که می تواند سلاح به دست بگیرد و دفاع کند. این تکلیف است. در سوریه که قضیه دفاع از حرم هست که دیگر ما سر از پا نمی شناسیم و لحظه شماری می کنیم. باید برویم به هر نوعی که شده است. و واقعا هم تلاش خودش را کرد و زحمت کشید که اعزام بشود و برود. زمانی هم که اعزام شدند، در جلسات توجیهی بین رزمنده ها و مسئولین، توجیه می کردند که ما با سه هدف راهی سوریه می شویم؛
اول: دفاع از حریم آل الله که اگر ما در واقعه عاشورا نبودیم و اهل بیت به اسارت رفتند، الان که هستیم که دفاع کنیم، تا هستیم اجازه نمی دهیم به حریم آل الله جسارتی بشود.
دومین هدف این عزیزان تشکیل یک یگان نظامی شیعی اعتقادی بود که مانند حزب الله هر جایی که نیاز باشد برای دفاع آماده رزم باشند. الان هم با قدمت 12 سال از حضور فاطمیون و 10 سال پس از شهادت ایشان، الحمدالله بچه ها همچنان پای کار هستند، چه در سوریه و در هر جایی که نیاز باشد،
و سومین هدف این عزیزان، تغییر دیدگاه در دولت و در جمهوری اسلامی بود که بچه های افغانستانی فقط بچه های کارگر ساده نیستند. این ها حاضرند برای دفاع از خط قرمزها، اعتقادات و حریم جمهوری اسلامی دفاع کنند و جانشان را تقدیم بکنند.
