سردار سپهبد شهید «غلامعلی رشید» سرانجام پس از سالها مجاهدت، مزد خود را از خداوند متعال گرفت و به مقام والای شهادت دست یافت؛ فرمانده بزرگی که از دوران هشت سال دفاع مقدس نام او بر زبانها افتاد و موفقیت در بسیاری از عملیاتها مرهون تدابیر این شهید والامقام است؛ سردار پرافتخاری که پس از دوران دفاع مقدس نیز در راه دفاع از اسلام و کشورمان، خستگی نمیشناخت و آروزیش همواره پیوستن به قافله همرزمان شهیدش بود؛ این را میتوان از دستخط این شهید والامقام که یکهفته قبل از شهادتش نگاشته است فهمید:
«خدا کند جان این حقیر گرفته شود، بهدست مبارک حضرت عزرائیل (س) … هرگز فکر نمیکردم اینقدر زنده بمانم! در آستانه ۷۲ سالگیام! قبل از انقلاب تصور ما این بود که قبل از ۳۰ سالگی شهید میشویم – در جنگ بهگونهای دیگر – در طی این ۳۷ سال پس از جنگ، انبوه کارهای ستادی و قرارگاهی در این سطح (سطح راهبردی و عملیاتی) یک روز ما را رها نکرده است. هر روز این سالها حقیقتاً، هفتهای به لحاظ زمانی بر ما میگذرد و روز که تمام میشود، از غروب آن به فکر ادامه کار در فردای آن میشویم.
حضورم در منزل در حد یک ساعت کمی بیشتر، قبل از نماز مغرب عشاء است (برای شام) والسلام – و به خانواده و عباس آقا میگویم فکر کنید جانباز قطعنخاعیام و مثل آدمهای متعارف نمیتوانم وقت بگذارم، حتی نیمساعت همکلام شدن…!
نمیدانیم سر باقیماندن ما در این دنیا در دهه سبعین چیست؟ دلم میخواهد با آن فرشته و ملکی که هرشب فرود میآید و صدا میزند (به فرمایش رسول خدا (ص)) «یَا أَبْنَاءَ السَّبْعِینَ نُودِیَ لَکُمْ فَأَجِیبُوا» بگویم بابا ما هنوز هم به لحاظ شرایط کاری در ردیف «أَبْنَاءَ اَلْعِشْرِينَ» هستیم که صدا میزنید «جِدُّوا وَ اِجْتَهِدُوا!…» در حالی که جسم ما از «أَبْنَاءَ السَّبْعِین» که آن فرشته صدا میزند «زَرعٌ قَد دَنا حَصادُه» گذشته است (شما مانند زراعت و کشتی هستید که درو کردنش نزدیک شده است!). ذکر خفی ما شده است «إِنَّا لِلَّٰهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ!… فراوان… خوشا بهحال شهدا».
