خودم پشت پا زدم به همه چیز و از چیزی نمیخواهم دفاع کنم. اگر ما یاد نگیریم اذعان کنیم به این که اشتباه کردیم، البته نمیخواهم بگویم اشتباه کردیم چون اینها همه مربوط به یک پروسه ی اجتماعی هست که همه ی ارکان اجتماع رو در بر میگیرد و روی آنها تاثیر میگذارد و من هم سعی کردم همیشه بخشی از آن اجتماع باشم. فکر میکنم اول لازم است اذعان کنیم به کاری که کردیم. من سالها مدیر یک پردیس سینمایی بودم به اسم چارسوق. اصلا من آنجا را راه انداختم. آنجا متعلق به بنیاد پانزده خرداد بود. من بعنوان یک هنرمندی که کار مدیریت فرهنگی بلد هست دعوت شدم. من دو سال متوالی رئیس کاخ جشنواره فجر بین الملل بودم و رئیس پردیس سینمایی بودم. من نمیتوانم اینها را انکار کنم.
مجری: تو با همین نگاه به شرکتت در برنامه هایی که پس زمینه اش تبلیغ حکومت بود نگاه میکنی؟
ببینید همیشه ارزش ها در کالبد یک انقلاب رو به جلو، دائما در حال تغییر کردن هستند. من نمیتوانم بگویم اشتباه کردیم. اگر اشتباه کردیم یک اشتباه جمعی بوده. گفتند اینها هنرمندند و هروقت بخواهند میتوانند بروند اما واقعا اینطور نیست. من به سختی توانستم ویزای یک کشور را بگیرم و واقعا تا پای دیپورت و از دست رفتن همه چیز کشیده شد و نزدیک یک سال طول کشید تا من بتوانم نجات پیدا کنم. آن هم با دخالت مستقیم وزیر امور خارجه ایتالیا. هر روز که بیدار میشوم با مشکلاتی متعددی دست و پنچه نرم میکنم و تحت درمانم. هر روز که میبینم دیگر جسمم را نمیتوانم بکشانم به کار کردن به دنبال این هستم که بتوانم کاری را در کنار کارم پیش ببرم که بتواند به هزینه های زندگی ام کمک کند. زندگی کردن در اروپا به هرحال کار راحتی نیست.
مجری: از کیفیت کارهایی که در این مدت در ایتالیا اجرا کرده ای راضی بودی؟ کیفیت کارهایی که در ایران میکردی را برای خودت داشت؟
مشخصا اصلا این اتفاق نیوفتاده و بدتر شده. دلیلش را هم چند روز پیش فهمیدم. من چند روز پیش، بصورت کاملا اتفاقی فهمیدم شش سال است که من روی صحنه نرفته ام بعنوان بازیگر. سخته. واقعا سخته. عمر خیلی خیلی کوتاه است و فکر میکنم بهایی که من در این برهه از زندگی داده ام بهای سنگینی بوده و به قیمت از دست دادن خیلی چیز ها تمام شد. من خانواده ام را از دست دادم. برای همین اصلا دوست ندارم وقتی انتخابم را و آنچه بدست آورده ام را در کفه ترازو میگذارم ، ببینم هنوز آنطرفی سنگین تر است.
